Miopatie u psów

Zwyrodnieniowe mielopatie u psów to powoli postępująca śmierć długich rdzeni kręgowych u psów. Jakiś czas temu odkryto również czynnik ryzyka rozwoju cukrzycy. U wielu ras wykryto mutację w genie tzw. dysmutazy ponadtlenkowej 1 (gen SOD1), która powoduje miopatie u psów. SOD jest ważnym wymiataczem rodników w komórkach nerwowych. Wolne rodniki powstają w metabolizmie każdej komórki i mogą znacząco uszkadzać materiał genetyczny i integralność komórki. Jest to szczególnie śmiertelne w przypadku komórek nerwowych, ponieważ nie dzielą się one, co oznacza, że w przeciwnym razie uszkodzone komórki mogą zostać zastąpione. Przechwytywanie tych szkodliwych cząsteczek jest zatem bardzo ważne dla komórek nerwowych. Czym są miopatie u psów?

Które rasy mają głównie miopatie – choroby mięśni u psów

Mielopatia zwyrodnieniowa występuje głównie u dużych ras psów, przy czym na pierwszy plan wysuwają się psy pasterskie, przede wszystkim owczarki niemieckie. Ponadto dotknięte są:

• collie,
• berneński pies pasterski,
• owczarek belgijski,
• husky syberyjski,
• borzoj,

ale także wyżeł weimarski i rhodesian ridgeback. Pembroke-Welsh Corgi jest również często dotknięty chorobą.

Jakie są objawy miopatii u psów?

Za objawy kliniczne zwierząt odpowiada przerwanie długich rdzeni kręgowych, które łączą mózg z nerwami kończyn. Utrata kontaktu między czujnikiem (kończynami) a ośrodkiem kontroli (ośrodkowym układem nerwowym) początkowo powoduje utratę zdolności motorycznych. W miarę postępu zwyrodnienia, włókna, które same kontrolują aktywność mięśni z ośrodkowego układu nerwowego, również ulegają zmianie, tak że mięśnie kończyn tylnych stają się coraz słabsze.

Kiedy pojawiają się objawy miopatii u psów?

Objawy choroby pojawiają się zwykle u starszych psów (5-14 lat). Zwierzęta wykazują anomalie chodu ograniczone do tylnych kończyn. Zdolności motoryczne zadu są ograniczone (ataksja), zwierzęta kołyszą się, coraz bardziej zatapiają się w zadzie wraz z postępem choroby i mogą ostatecznie zostać całkowicie sparaliżowane. To schorzenie nie wiąże się z bólem, co jest ważnym wyróżnikiem od innych schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego czy układu nerwowego.

W dalszym przebiegu choroba rozprzestrzenia się na kończyny przednie, mięśnie oddechowe, gardło – są upośledzone, przez co pojawiają się problemy z oddychaniem i połykaniem.

Czytaj także: Ile kosztuje wizyta u weterynarza

Choroba dziedziczna, miopatia – badania genetyczne – hodowla psów

Miopatia może pojawić się już w wieku szczenięcym. Choroba dziedziczna pogarsza się pod koniec pierwszego roku życia. Psy z łagodniejszymi objawami mogą prowadzić ograniczone życie. Psy potrzebują fizjoterapii, aby utrzymać elastyczność mięśni i stawów. Miopatię można wykryć za pomocą testów genetycznych.

Miopatia psów jest schorzeniem dziedzicznym

Miopatia u psów jest chorobą dziedziczną po raz pierwszy opisaną w Stanach Zjednoczonych w 1976 roku. W 1998 roku pierwsze przypadki miopatii wystąpiły u szczeniąt z miotu należącego do Niemieckiego Klubu Retrieverów. Od 2005 roku możliwe jest wykrycie choroby dziedzicznej za pomocą testu genetycznego.

Pierwsze objawy pojawiają się zwykle w wieku trzech do czterech miesięcy. W kolejnych miesiącach ulegają one znacznemu pogorszeniu. Po roku stabilizuje się, ale chore psy cierpią na objawy przez całe życie, z których niektóre są ciężkie.

Miopatia jest również znana jako miopatia centronuklearna (jądra komórkowe są skupione w środku włókien mięśniowych). Dziedziczenie jest autosomalne recesywne.

Od kiedy pies może zachorować na miopatie?

Psy chorują od trzeciego miesiąca życia. Poważną chorobę można wykryć za pomocą testu genetycznego. Psy przenoszące ten gen powinny być używane do hodowli tylko pod pewnymi warunkami.

Objawy miopatii u psów – bardziej medyczne wyjaśnienie

W LRM zwiększa się tkanka łączna między mięśniami szkieletowymi. Komórki mięśniowe są coraz bardziej niszczone. Miofibryle typu 2, które są potrzebne do wytrzymałości mięśni, prawie nie istnieją.

Szczeniaki ledwo chodzą. Mięśnie kończyn przednich są znacznie słabsze niż mięśnie kończyn tylnych. Mięśnie są słabe i słabo napięte. U niektórych szczeniąt chód jest sztywny i sprężysty, a postawa nie jest normalna. Głowa nie może być uniesiona i opada na klatkę piersiową. Plecy są zakrzywione. Szczenięta nie są sprężyste. Z biegiem czasu rozwija się rozszerzenie przełyku, które powoduje problemy z jedzeniem. Odruch ścięgna rzepki nie jest już obecny. Pod koniec pierwszego roku życia objawy nasilają się, następnie choroba się stabilizuje.

Jak diagnozuje się miopatie u psów?

Rozpoznanie opiera się na wywiadzie medycznym, który musi uwzględniać powolny postęp zaburzeń chodu i brak bólu. Za pomocą procedur obrazowania wyklucza się inne przyczyny dysfunkcji rdzenia kręgowego. Tomografia rezonansu magnetycznego (MRT) jest najważniejszą metodą obrazowania, ponieważ jest to jedyna technika, która pozwala w sposób zadowalający zobrazować rdzeń kręgowy i otaczającą tkankę. W przypadku braku zmian w poczuciu ucisku z powodu przepukliny krążków międzykręgowych lub występów kostnych lub innych stanów zapalnych lub wad rozwojowych rdzenia kręgowego, miopatie u psów rozpoznaje się w procesie wykluczenia.

Rodzaj rozpoznania staje się problematyczny, gdy oprócz mielopatii zwyrodnieniowej występuje również ucisk na wyloty nerwowe rdzenia kręgowego (zespół ucisku ogona końskiego) i/lub dysplazja stawu biodrowego.

Niestety, ostateczną diagnozę można postawić dopiero po śmierci zwierząt, badając fragmenty rdzenia kręgowego pod mikroskopem, który ujawnia rozpad długich włókien nerwowych.

Co mówi test genetyczny odnośnie do miopatii u psów?

Test genetyczny identyfikuje psy bez mutacji, psy będące nosicielami oraz psy homozygotyczne pod względem mutacji. To one mają największe ryzyko rozwoju miopatii. Jednak test mówi tylko coś o ryzyku, a nie o faktycznym początku choroby. Ale nawet psy predysponowane genetycznie niekoniecznie muszą zachorować. Test genetyczny nie jest zatem wystarczający do diagnozowania miopatii, ale służy przede wszystkim do selekcji hodowlanej. Pies z negatywnym wynikiem testu na mutację SOD1 nie może rozwinąć tej formy miopatii. Jednak test jest bardzo specyficzny dla konkretnej mutacji i nie może wykryć wszystkich możliwych wad w genie, które mogą być obecne.

Jak leczyć miopatie u psa?

Możliwości terapii dla psich pacjentów z miopatią są bardzo ograniczone i nie ma leczenia przyczynowego choroby. Badania kliniczne potwierdzają znaczenie fizjoterapii. Przy codziennej, intensywnej fizjoterapii można zaobserwować znacznie dłuższy czas przeżycia chorych zwierząt.

Zapobieganie miopatii u psów

Przed pierwszym kryciem każdy pies powinien zostać poddany badaniu genetycznemu. Nosiciel tego genu może tylko z dużą ostrożnością być poddawany rozmnażaniu i takie psy nie powinny być używane do hodowli.

Czytaj także: Choroby psów i ich objawy